26 benaderingen rond synchroniciteit zijn enige tijd geleden voor het eerst systematisch in een boek bij elkaar gebracht door de Amerikaanse schrijver Alan Abbadessa Green (The Sync book).
Een uniek project, maar het is in Nederland bij mijn weten nog niet opgepikt. Hoewel we met z'n allen natuurlijk straalnuchter zijn, is het echt fascinerende stof.
Uit de oude doos
Eén voorbeeld is iets wat Alan zelf ondervond: kort nadat hij het boek had afgerond zat hij in de trein op weg naar zijn werk - en zijn gedachten gingen uit naar een stel boeken dat hij wel weer eens wilde lezen. Het soort boeken waar je niet elke dag tegenaan loopt. Diezelfde middag stapte hij toevallig een winkeltje binnen, een soort ruilhandel, en op de toonbank stond een oude doos met tweedehands boeken. Daarin zaten onder meer precies die boeken waar hij die ochtend aan had gedacht. Hij had geen geld bij zich en besloot de volgende dag terug te komen.
De volgende ochtend was hij weer op weg naar zijn werk, en onderweg dacht hij aan een stel andere boeken. Hij ging terug naar het winkeltje. Toen hij in de doos zocht, bleek dat de boeken van de vorige dag er niet meer tussen zaten. Maar de boeken waar hij die ochtend aan had gedacht zaten er wél bij.
De volgende dag gebeurde precies hetzelfde, de dag daarna weer, en dit ging een maand lang zo door. 30 dagen lang wist hij precies welke bijzondere boeken hij in de loop van de dag in de doos zou tegenkomen. Voor hem was het een soort bevestiging of beloning voor het uitbrengen van een boek over ditzelfde onderwerp (synchronicitieit).
Momenten die met elkaar verbonden zijn.
Wat doen we ermee? Premonitie? Een moment uit de toekomst dat weerkaatst in de verleden tijd? Telepathie met de boekenleverancier? Een God die grappen uithaalt, zodra je je met zijn favoriete hobby gaat bezighouden ? Je eigen bewustzijn dat de kracht heeft de wereld om je heen te veranderen?
Iedereen heeft bepaalde ervaringen, en vaak zien we het als een soort helderziendheid. Het fascinerende rond synchroniciteit is dit soort ervaringen sterker worden als je er mee aan de gang gaat.
"De astronoom Flammarion heeft een opmerkelijk geval beschreven van drievoudig toeval van een zekere Mr Deschamps en plumpudding. Als kind was Deschamps een keer getrakteerd op plumpudding door een zekere Mr de Fortgibu. Het had een bepaalde indruk op hem gemaakt. Tien jaar later zag Deschamps dezelfde plumpudding op een menu in een Parijs' restaurant en vroeg de ober om een portie. Helaas, het laatste stukje plumpudding was zojuist besteld door dezelfde Mr de Fortgibu, die op dat moment ook in het etablissement bleek te zitten. Jaren later was Mr Deschamps uitgenodigd voor een feest waar toevallig deze pudding werd geserveerd. Terwijl hij het at, vertelde hij zijn tafelgenoten wat hem destijds in Parijs was overkomen toen hij voor het laatst pudding wilde eten.. Hij zei: het enige wat er nu nog aan ontbreekt is Mr de Fortgibu. Op dat moment ging de deur open en kwam een stokoude Mr de Fortgibu binnen, de man was toevallig onderweg naar een bepaalde plek maar hij bleek het verkeerde adres te hebben."
Stanislav Grof, "The holotropic mind" (171).
Het is een gezellig onderwerp voor rond het kampvuur. Er bestaan talloze voorbeelden en een hele groep die rond dit onderwerp studies verrichten, en gewoon de feiten voor zich laten spreken.
Hoe kunnen we dit fenomeen interpreteren? De Zwitserse psycholoog Carl Jung geloofde dat synchroniciteit een verband legt met ons collectieve onbewuste, waardoor we mystieke glimpjes te zien krijgen van de connectie die er altijd is tussen onze subjectieve ervaring en de objectieve werkelijkheid. Het principe dat ons innerlijk niet alleen verbonden is met hóe we dingen meemaken, maar vooral ook wát we meemaken. Blogger en filmmaker Jake Kotze heeft voor de studie naar synchroniciteit de term synchromystiek geïntroduceerd: rationeel en mystiek tegelijk. Rationeel praten over het irrationele.
Wat is de juist interpretatie: die waar we het meest lol in hebben, of die het best de toekomst voorspelt? Het klinkt klein, maar in de praktijk kun je er echt compleet verschillende richtingen mee opgaan.
Voorspellen of verwonderen
Jasper Schuringa is een filmproducent uit Amsterdam, die zo'n 10 jaar geleden een script had geschreven ('Destination Amsterdam') over een zelfmoordterrorist die het op Schiphol gemunt heeft op een politicus. Op het cruciale moment gaat de bom niet af, en daarna grijpt iemand in... zo gaat het script. Ik weet niet meer dan wat hij zelf heeft meegedeeld aan journalisten, en ik neem gewoon aan dat dat klopt.
Acht jaar later is onze Jasper tot zijn verbazing ineens zelf de hoofdrolspeler in een verijdelde terreuraanslag (annex false flag) tijdens een vlucht vanaf Schiphol. De bom van de zelfmoordman gaat op het cruciale moment niet af, waarna hij de eerste is die ingrijpt. Hij had sterk het gevoel dat hij in zijn eigen script was beland. Toeval, toch?
Wat doen we ermee? Er zijn veel aanwijzingen dat de verijdelde aanslag van 25 december 2009 door de bekende machten is opgezet om verdere security-maatregelen rond vliegverkeer te introduceren. Met de Nigeriaan in de rol van nuttige idioot, die op Schiphol zonder paspoort langs alle controle komt, met behulp van een bepaalde autoriteit die letterlijk zegt 'wij doen dit voortdurend'. Uiteraard nog altijd onopgehelderd.
Als we toch die richting uit denken, zullen we dan ook maar aannemen dat de rol van Jasper ook is opgezet? Buiten zijn medeweten om in zijn eigen script geplaatst? Er is een begrijpelijke neiging om voor wat betreft alle vreemde elementen te wijzen naar de masterminds. We staan nergens meer van te kijken.
Dit soort prime-time nieuws events, zijn vaak scripts. Oefeningen, drills, fictieve scenario's die plotseling uitgespeeld worden, buiten medeweten van de spelers om.
Maar in dit geval begint het verhaal toch echt te haperen. Jasper hoorde een plof, klom eerst over een stuk of 15 stoelen, en die waren allemaal van mensen die zelf niks deden. Als we aannemen dat hij van tevoren is uitgekozen voor een rol, hoe zit het dan met al die mensen die veel dichter bij de Nigeriaan in de buurt zaten? Zijn die ook allemaal uitgekozen, maar dan voor een meer passieve rol? Moeilijk om vol te houden, het loopt gewoon niet echt. Dus? Dat script.. toch toeval? Hij was iemand met een bepaalde mindset.. .. schrijft dingen en doet dus dingen? Mogelijk.
Voorspellen of verwonderen? Het antwoord op deze vraag wordt nog veel problematischer als we een kijkje nemen naar alle verwijzingen naar 11 september in daadwerkelijk geproduceerde films... voorafgaand aan 11 september.
.jpg) |
| Terminator 2 (1991) |
Discussies waarin critici de vinger wijzen naar de masterminds van de aanslagen gaan meestal langs twee lijnen. (1) Predictive programming, en (2) Een ritueel: een rituele plicht of een ritueel genoegen om van te voren kruimeltjes neer te leggen, voor de filmfreaks. Er is trouwens een interessante discussie hoe zoiets daadwerkelijk een plicht kan zijn (want: wie legt zo'n plicht op?), maar dat voert hier te ver.
Predictive programming in films gaat over het 'injecteren' van een idee in het collectieve bewustzijn via populaire films. Als het idee resoneert bij mensen, dan is de kans groot dat het ook daadwerkelijk kan gaan gebeuren, of in ieder geval : dat mensen er niet meer van staan te kijken áls het gebeurt. Het is een groot onderwerp en een studie apart, het gaat vaak over stereotypen, gebeurtenissen, bepaalde denkwijzen, maar ook bepaalde gadgets. De vraag is wel: wat moeten we met de kleine dingetjes, zoals de houdbaarheidsdatum van de identiteit op je paspoort. Predictive programming? Subliminals?
Doe ermee wat je wilt. Toeval? Kruimeltjes, afkomstig van masterminds? Het is misschien toch wat groter dan het lijkt.
The Matrix (1999) is het type filosofische film dat bij uitstek gaat over controle, en 11 september ging over niets anders dan controle. Mind control. De hoofdpersoon in The Matrix krijgt een uitnodiging om alles en iedereen achter zich te laten en voorgoed uit het controlesysteem te stappen. Een belangrijke film, een blijvende film. Het is ook het type film waarin alle details een betekenis hebben. Laten we eens doordenken. Iets loopt af op 11 september 2001. Wat loopt af?
Iets. Het wordt vaag, maar ik weet zeker dat we het nog kunnen volgen. Er is namelijk nóg zo'n blijvende film waarin alles een betekenis heeft: 2001 A Space Odyssey van Stanley Kubrick uit 1968. Ik leun hier helemaal op de bevindingen van Jake Kotze.
De monoliet
Wat is toch die grote zwarte monoliet? Het is volgens mij één van de mysteries uit het hele werk van Stanley Kubrick. Er zijn talloze analyses, en het gaat in alle gevallen bijzonder diep. Rob Ager noemt de monoliet het filmdoek, waarop wij alles kunnen projecteren: wij zijn het zelf. Jay Weidner verwijst naar de legendarische steen der wijzen en de alchemie. Dieptepsychologie, de manifestatie van het onbewuste, maar wees vrij om er nog andere interpretaties aan toe te voegen. We betreden de wereld van betekenisvolle symboliek. Twee fragmenten.
Wie in contact komt met de monoliet verandert. Verandert fenomenaal. Komt in contact met een ander bewustzijn. Gaat plotseling gereedschap gebruiken, gaat zich tegen een ander keren, gaat vlees eten. Wie de film een beetje kent: het is interessant om te weten dat er gedurende de hele film scènes zijn van astronauten die vlees eten. Dat zijn wij: de vleesetende mensheid. En dat begint met de monoliet.
In de loop van de film komt de moderne mens opnieuw in contact met de monoliet, belandt in een trip, treedt buiten het lichaam, tijd komt in een ander perspectief te staan, de macrokosmos en microkosmos worden één. Er gebeurt iets. We kunnen speculeren over de betekenis van de laatste 10 minuten van de film, maar de lijn is steeds - als je contact legt, dan gebeurt er iets.
De monoliet heeft een belangrijke betekenis gekregen in symboliek rond 911 truth. In de ochtend van 11 september 2001 stond er een markant gebouw pal naast WTC 1 en 2: het Millenium Hilton hotel, het hotel staat er nog steeds.
Jake Kotze heeft op eigen houtje even navraag gedaan bij het hotel en de makers blijken het gebouw uit 1992 daadwerkelijk te hebben gemodelleerd naar de monolith uit 2001 A Space Odyssey van Kubrick.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
De monoliet die toekijkt, uiteraard volledig onbeschadigd, als een soort symbolische spiegel voor de mensheid van wat zich afspeelt. 11 september heeft een connectie met de meestbesproken scènes van één van de belangrijkste films van de twintigste eeuw, 33 jaar eerder. Dit is volgens mij geen toeval, maar ook geen predictive programming.
De populaire benadering op conspiracy-sites is dat van een ritueel. Controle gemarkeerd met een bekend film-symbool; van zieke geesten in de top die de wereld willen veranderen. Maar dat verhaal begint toch een beetje te haperen, vooral wie de films van Kubrick een beetje kent.
En dit is precies waar synchromystiek binnenkomt: het is de benadering die je uitnodigt om met symboliek in films veel verder te gaan. En een uitnodiging voor conspiracy-filmanalyses om toch nog eens kritisch naar de eigen aannames te kijken, en dat kan moeilijke discussies opleveren.
Laten we even teruggaan naar de magische doos met tweedehands boeken. De man die denkt en het gebeurt. Of beter nog: iets gebeurt en daarom denkt hij vooraf. Buiten bewuste planning om. Denk voorbij tijd. Een gebeurtenis die sterk ingrijpt op het collectief bewustzijn wordt automatisch weerspiegeld in het verleden. Stanley Kubrick heeft het idee uit een kosmisch veld dat weet wat er staat te gebeuren.
Nee? Toch niet?
De monoliet, duisternis en licht
Er is nog een veel diepgaandere benadering : het web van leugens rond 11 september is voor de meeste mensen een opening geweest voor een bepaald soort proces van bewustwording. Onze oude identiteit is verlopen.
Veel mensen zijn pas naar aanleiding van 11 september gaan kijken naar de machtspiramide van de wereldorde. Moi inclus. Laten we het eerlijk zijn: het was er al die tijd al, maar we zagen het gewoon niet.
En nu we het zien (of gaan zien) : het machtssyteem is zo absurdistisch machtig, dat mensen al snel uitkomen bij een sterker bewustzijn. Ga maar na: een weg terug is er niet. Wie weet kan niet ontweten. De volgende stap, paranoia, kan niet blijven duren, is ergens een doodlopend spoor. Een vrij logische vervolgstap is daarom vroeg of laat een sterker bewustzijn. We hebben buiten onszelf geen machten meer nodig.
De mensen die wij aanwijzen als heersers van de duisternis, zijn dan op zichzelf ook weer slechts pionnetjes in een veel groter kosmisch spel. Een spel, een ander woord is er niet. Er waren triggers voor nodig. Het idee is : het duister wordt aangestuurd, vanuit een soort oude kosmische wet die zegt dat mensen enkel via het duister het licht kunnen leren kennen.
Relevantie
Wat voor relevantie heeft synchroniciteit voor ons? Synchroniciteit is dé indicatie van een sterker bewustzijn.
De testcase. Een sterker bewustzijn geeft een veel grote kans op synchroniciteit. Geloof het of niet: er beginnen dingen te gebeuren. Wij zijn het zelf die het doen.
Het is de quantumfysica die ons een wetenschappelijke verklaring geeft. Alles is met alles verbonden. Er is geen scheiding tussen een ding en de observant van het ding. Dat er een ruimte tussen zou zijn, is een illusionaire constructie van ons brein, in werkelijkheid is er een energetisch veld tussen alles.
Als alles met alles verbonden is, kan een sterke geest invloed uitoefenen op de gebeurtenissen om zich heen. Het is vermakelijk, het maakt het hele leven rijker en betekenisvoller, het geeft een verantwoordelijkheid, en geeft in ieder geval een heel ander idee over toeval. Een sterker bewustzijn tapt af van het kosmisch veld om zich heen, en geeft dat door. Het kosmisch veld communiceert dus een zekere bestaande intelligentie / bewustzijn. Met dat idee is er ook een religieuze benadering waar van alles voor te zeggen is. Er zijn ook benaderingen vanuit astrologie, er is van alles. Met de keuze voor geestelijke groei kom je erachter hoe krachtig één persoon kan zijn.
De vraag is dan wel of we nog wel wat te zeggen hebben: synchroniciteit en het geknoei met tijd kunnen de vrije wil in de knel brengen.. maar tegelijkertijd hebben passie en overtuiging meer effect dan we ooit vermoedden.
Interessant zoals zoveel dingen rond bewustwording en 2012: het is nieuw en vreemd, maar toch ook weer niet. De tekenen waar mensen zo naar smachtten, de wijzen die de tekenen ontvingen (it's a sign!) die mensen willen interpreteren: we kennen het allemaal nog uit de wereld van Middeleeuwse fictie, de Arabische verhalen, de Indianen, het Oude Testament. Het oude wordt zo oud, dat het ooit weer naar voren komt als gloednieuw.
Bron:
The Sync Book, Alan Abbadessa-Green, en zie ook zijn recente post
Interview met Red Ice Radio
synchromysticismforum.com
synchroniciteit.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten