De meester en Margarita

De belangrijkste roman uit de Sovjetunie is De meester en Margarita van Mikhail Boelgakov. Geschreven tussen 1928 en 1940, - verboden - en pas in 1967 gelijktijdig uitgegeven in de Sovjetunie en in het westen.

"Neem me niet kwalijk alstublieft.. dat ik me toesta... zonder introductie.."
De roman gaat over de verwikkelingen met de duivel.

Faust en Gretchen

De meester en Margarita kan volgens mij nauwelijks overschat worden, en er is gelukkig veel aandacht voor. Hij is te lezen naast de occulte achtergronden van de Russische revolutie, voordat de bankiers de revolutie overnamen, en naast de Faust van Goethe.

De roman van Boelgakov ademt de geest van positief verzet tegen iedere vorm van controle. Het idee is dat je eerst op een diep niveau moet begrijpen wie je voor je hebt. Wat is zijn kracht en wat is zijn zwakte.

De duivel

De duivel heeft een ongewone kracht: als je hem achterna zit, dan is hij je altijd te snel af.
Als je zijn spel speelt, verlies je altijd. Als je je eigen spel bedenkt, dan win je.

Dat betekent: je moet eerst het gegeven spel doorgronden.

Dat is het uitgangspunt in de roman en zo leren we de hoofdpersonen kennen: de meester en zijn geliefde, Margarita. Margarita besluit mee te gaan met de duivel, maar op haar eigen voorwaarden: 'Wees gewaarschuwd: als ik hier niet levend uitkom, dan zal ik zijn gestorven uit oprechte liefde.'

Ze betreedt een andere dimensie, zonder kleren overigens, en dat is een dimensie waar de duivel zich ophoudt, naast verschillende andere entiteiten. Dat is iets wat meteen opvalt: de duivel is niet alleen.
Hij is het type gastheer dat graag de hele dag zelf aan het woord is: hij praat languit over gruwelijke bloedbaden en sluwe misdaden. Als hij maar kan praten. Hij wil gehoord en bewonderd worden.

Margarita komt er gaandeweg achter dat mensen tot haar bidden. De duivel wordt zenuwachtig van zo veel compassie. 'Compassie,' zo zegt hij, 'dat zijn de scheuren in mijn slaapkamer!'
Hij zegt dat hij veel sterker is dan veel mensen denken, maar ook dat zijn mogelijkheden en verantwoordelijkheden van zijn afdeling beperkt zijn. Vanaf dat moment blijkt dat Margarita zelf bij machte is om zonden van mensen te vergeven, iets wat haar gastheer niet kan.

De roman is op allerlei niveaus interessant, en zeker niet alleen als kritiek op alle onzinnige instituten van de Sovjetunie. De hele magie is net ietsje oorspronkelijker dan in Alice in Wonderland, en magie is nou precies waar zowel de kerk als de communistische atheïst niet tegen kon. Schaakstukken die veranderen in kikkers, dat soort werk.


Bedenk dat Rusland eigenlijk pas in de 11e eeuw christelijk werd, en dat Rusland al in een vroeg stadium (1917) te maken kreeg met vergaande deceptie van de wereldorde. Alles ondergebracht in commissies, mensen met macht die voor je bepalen wat voor leven je kunt gaan leiden. Met de illusie van vrijheid en vooruitgang.. uiteraard. De sovjetunie, wat was dat eigenlijk? 


Wat bij ons geleidelijk gaat, is in Rusland met schokken gegaan. Dat geeft de Russen wellicht het voordeel dat zij eerder herkennen voor het wat is: centralisering, afkomstig van mensen die zeer zeker niet het beste met de wereld voorhebben. Links en rechts zijn valse concepten, in handen van dezelfde jongens.

De meester en Margarita kwam uit in 1967; zowel in het oosten als in het westen. Een bijzonder jaar voor een bepaalde cultuuromslag. Bij ons werd een nieuwe benadering neergezet ten opzichte van religie, in het oostblok werd een iets lossere benadering neergezet ten opzichte van het communisme. Ik zeg neergezet, want het is uitgedacht, van bovenaf. Interessant is dat beide regio's de Margarita niet konden negeren. Ze besloten te proberen hem te gebruiken. Het doet niets af aan de kracht van de roman.



Pleased to meet you

Hoe is het boek gebracht? Hiervoor moeten we even terug naar eind jaren '60. Een interessante tijd, maar het is ook goed om een beeld te vormen van de dwingende controle over popmuziek in die jaren. Interviews met Alan Watt zijn verhelderend; en Alex Constantine heeft een en ander op een rijtje gezet in het boek 'The covert war against rock'.
Ja, er was iets aan de hand eind jaren '60: popmuziek werd top-down gepromoot door vrijmetselaars, door leden van de CFR, en in de Europese praktijk door Theodor Adorno. Omdat eind jaren '60, begin '70 tegelijkertijd creatieve hoogtepunten waren, wordt vaak gedacht dat de cultuuromslag van mensen zelf uitging. Zo simpel lag het niet. De grote muzikanten van de jaren '60 waren wel degelijk creatieve geesten, maar er werd een pad voor ze uitgestippeld, en ze werden vervolgens nauwlettend in de gaten gehouden.

De hoge heren zijn er eerlijk in: de Beatles zijn gecreëerd, de Stones, de Doors, de Beach Boys.
Er was kennis over de kracht van woorden in combinatie met bepaalde melodieën en ritmes. OK jongens, dit is de deal, zeg dat je spreekt namens een nieuwe generatie, maar blijf binnen onze kaders.
Wat betekent dat voor ons? Wij mochten religie achter ons laten, maar wel op hun voorwaarden. Controle over onze manier van denken.

John Lennon en Jim Morrison waren echt.
Mick Jagger en Bob Dylan waren niet echt.

We weten hoe het Bob Dylan en Mick Jagger is vergaan. Ze hebben hun ziel verkocht. Toch?
Bob Dylan geeft openlijk toe dat hij lange tijd geleden een afspraak heeft gemaakt met een zekere chief commander. Dat maakte hem beroemd, maar maakte hem ook gebonden. En hij weet het.
Het hele geval Mick Jagger is nog veel treuriger, die man heeft het zelf niet eens door.
Mick Jagger is de man achter de uitspraak: de duivel zit in ons allemaal. Goh? Leg uit?

1968: de Rolling Stones komen met een catchy tune en een directe verwijzing naar het boek van Boelgakov. Er komt weinig uit de Sovjetunie, maar dit is echt. Hallucinerend, een cult-klassieker, jongeren zien dat. De timing van Sympathy for the devil is opmerkelijk. Net als Boelgakov heeft Mick Jagger het over de duivel die Jezus heeft veroordeeld, die de Romanovs heeft vermoord, over een trotse hooghartige man, ook al met min of meer dezelfde openingszin. Maar... meneer Jagger maakt het voor het grote publiek allemaal wat simpeler, wat makkelijker te bevatten.
Hij zegt: Pleased to meet you. You're to blame.

Dank u wel. Die zin komt dus uit de denktanks.

Het is onze schuld. De duivel als een imaginaire stroman, bedacht door mensen die zelf geen verantwoordelijkheid voor hun eigen falen nemen. Medunkt. Duizenden jaren van wijsheid, en meneer Jagger komt even uitleggen hoe het echt zit. 'Iedere politieagent is crimineel, en iedere zondaar heilig'. Kortom: het is ons eigen falen. Heeft hij het boek eigenlijk wel gelezen?
Ik heb zo mijn twijfels, en toch zijn het zijn woorden die zijn blijven hangen.
Het verbieden van boeken werkt altijd averechts. Dat is een simpele wet. Je kunt een boek wel overnemen, en voorzien van een uitleg. 40 jaar na dato.. de helden.
Het zal wel eerder opgemerkt zijn (en ook weggehoond), maar er is iets grondig mis met dat nummer.

Ons eigen falen. Het is de kern van iets wat is gaan resoneren bij een hele generatie. Mensen die zich om allerlei legitieme redenen geen christen meer wilden noemen, prima.
Wie hadden schuld voor het uitbreken van de tweede wereldoorlog? De gewone man!
Toch?
Het was de gewone man die een zondebok zocht .. zo is het gegaan .. de gewone man .. die heeft het gedaan! We horen het nog steeds regelmatig, en het gaat moeilijk samen met de constatering dat oorlogen van bovenaf geregisseerd worden. Democratie bestaat niet op dat niveau, het spijt me. Wijsheid die kennelijk even weg is geweest.

De hele Middeleeuwse Europese literatuur zit vol met verwijzingen naar de duivel, de hele Zuid-Amerikaanse literatuur nog steeds; buiten de christelijke invloedssfeer geldt hetzelfde.
De hele kerstening van Europa ging gepaard met gewelddadige onderdrukking van een pre-christelijk bewustzijn, mensen die zo hun eigen intelligente manier hadden gevonden met demonen, iets wat de heren (destijds uit Rome) inderdaad erg slecht uitkwam. En dat zijn allemaal allegorieeën, stromannen voor ons eigen falen?
'Ach ja, de duivel, wij weten wel beter', zegt de schoolmeester tegenwoordig. 'Wij zijn het zelf.'
Toch?
Hier wringt iets.



Behemoth


Het is naïef om te denken dat het concept van de duivel overgekomen is uit de Bijbel. De pre-christelijke zwarte demon heet Behemoth. Hij is nooit weggeweest. Sterker nog: deze wereld is als een droom die uitkomt. 




Hij werpt verschillende soorten voedsel in het water, want iedere vis heeft zijn eigen voedsel. De vis kan het ruiken en de geur vaststellen; maar als de vis het eet, dan haalt de haak hem met kracht uit het diepe water.
Niemand is in staat om de vis te vangen die zich in het diepe water bevindt, niets behalve de val die de visser uitzet.
Het is precies op deze manier dat wij bestaan in de wereld, als vissen. De visser plaatst veel soorten voedsel voor onze ogen, dingen die tot deze wereld behoren. Hij wil dat wij naar één van die soorten gaan verlangen, en ervan gaan proeven, zodat hij ons kan vangen met het verborgen vergif, ons uit vrijheid kan halen, en in slavernij kan brengen.

Nag Hammadi



Om de hedendaagse duivel te begrijpen, kan ik iedereen het werk van Neil Kramer, John Lash en Christopher Everard aanraden. Het menselijk bewustzijn bestaat niet alleen in de derde maar ook in de vierde dichtheid. De derde dichtheid is bewustzijn gebonden aan een fysieke vorm. De vierde dichtheid, dat is bewustzijn dat niet geankerd is aan materie. In de vierde dichtheid bevinden zich onze paranormale gaven, en ook andere entiteiten. Het wordt hoog tijd dat we die weer eens gaan begrijpen, als we willen weten wat vrijheid betekent. Het kwaad gebruikt onze zwakheden - dat wel - maar de oorsprong ligt niet in onszelf. 

De westerse geschiedenis vanaf de 12e eeuw draait om niets anders dan de kabbalah, zwarte magie en contact met demonen en zogenoemde astral shells. Bepaalde entiteiten geven de families ongeëvenaarde macht, op voorwaarde dat zij de mensheid laag houden en ritueel offers brengen. Een normaal mens deinst ervoor terug, een kleine minderheid van psychopaten doet enthousiast mee - dit gaat een aantal generaties zo door en je krijgt een machtsstructuur waar niemand in de top er nog van opkijkt. 
In Engeland heeft filmmaker Chris Everard onvermoeid onderzoek gedaan naar de kern van het probleem (the antichrist conspiracy). Maar wat hij doet is niets nieuws. Het werd door mystici in feite eeuwenlang erkend, verteld, opgeschreven - alleen horen we er de laatste pakweg 1000 jaar weinig over. 
De mystici schreven: met een evenwichtige benadering is de mens altijd sterker.

En zo'n evenwichtige benadering is precies waar het in het westen aan ontbreekt. Het wordt strak ontkend, of enorm uitvergroot. Boelgakov pakt het wél op. Zie de duivel in de ogen, doe het eens. Je merkt meteen op dat hij maar één helder oog heeft. De Russische schrijver was zeer zeker geen absurdist, hij schrijft hoe hij denkt over die vierde dichtheid, net als Goethe, die ook leunde op de mystieke traditie.

Frequentie van het bewustzijn

Iedereen die voelt dat er iets wringt met de realiteit waar we ons geacht worden mee bezig te houden, geld, politiek, pensioenen - lees het boek van Neil Kramer : the unfoldment.
We leven in concepten die zijn ontwikkeld om het bewustzijn op een lage frequentie te houden. Ontwikkeld om het bewustzijn eigenlijk voortdurend in de derde dichtheid te houden, en daarbinnen weer op een niveau waar het makkelijk te controleren is.
Angst voor een sterker bewustzijn is onzinnig: dat wat aast op een lage frequentie is sluw, maar niet wraakzuchtig, niet persoonlijk. Het concept van een gepersonificeerde duivel is wel fictie. Er is niets dat je komt achtervolgen, op een gegeven moment ben je sterker en blijf je sterker.

Controle manifesteert zich in georganiseerde religies, ideologieën, beschavingen, in het hele idee van vooruitgang. Het voelt misschien enige tijd prima, maar vergis je niet, alles is nep, en veel mensen voelen dat ook aan. De taak is volgens mij om vooral niet te blijven hangen in pessimisme of dingen als demonstraties. Andersom geldt natuurlijk hetzelfde: niet blijven hangen in ongefundeerd optimisme.

Neil Kramer beschrijft een gezond proces om langzaam maar zeker letterlijk te kappen met de gegeven werkelijkheid. De kunst is je eigen werkelijkheid te creëren, je eigen spel te maken. Iedereen heeft de kracht om zelf te groeien, vooral in deze tijd. Een sterker bewustzijn dringt zich op. Het menselijk bewustzijn is een klein stukje sterker dan we denken. Dan we voorgespiegeld krijgen. Het bewustzijn is nauw verbonden met de fysieke werkelijkheid. 'Dit is de werkelijkheid, hier moeten we het mee doen'. O ja? Is dat wel zo?

De teneur die ik de laatste tijd opmerk is dat veel mensen wel inzien dat er iets mis is met de narrative van EU en verkiezingen, en dat mensen ook inzien dat er iets wringt met Alex Jones en Jeff Rense (de paniekdenkers). Zij zien het probleem, beter dan veel mensen denken, maar ze maken het groter dan het is. Wees bang!
Vaak is er de verleiding om dan maar in de cynische modus te duiken. Om te denken: ok, kennelijk wordt mensen het leven onmogelijk gemaakt zodra ze het controlesysteem op een grondige manier gaan tackelen.

Maar dat gebeurt niet!

Er zijn denkers, spot-on, geen disinformatie, die er niet omheen draaien, die niet worden gebruikt, en toch met rust worden gelaten.

Hoe zit dat toch?

Neil Kramer heeft het over een sterke energiestroom die hij in 2009 voelde in een graancirkel, John Lash heeft het over een gelofte die hij heeft afgelegd met moeder aarde. Organisch licht. De aarde leeft. Tune in.
Het is een veld waar controle gewoon niet bij komt; niet omdat het irrelevant is of omdat het aangestuurd wordt. Ik heb het over de mensen met informatie, wetenschappers, geen zweverige goeroe's.

Ik kan het mis hebben, maar het lijkt dan wel alsof er iets is dat zegt: kom niet aan deze mensen. Alsof het controlesysteem bang voor ze is. Voor wie werkt het controlesysteem? Voor iets dat bang voor ze is. En dat brengt ons in het spel waar al die oude mythologieën het al over hadden.

Wat het controlesysteem enkel nog kan doen, is slechte kopieën op de markt brengen waar wij dan weer intrappen: new age-dingetjes, thrive, inside job, of endgame van Alex Jones. Ze kunnen bewegingen opzetten, die ons afleiden van ieder idee van individuele groei.

Noem hem zoals je wilt. Archon, Satan, Behemoth, Saturnus, Annunaki, wat je wilt. Het is een kracht in de vierde dichtheid en doet zich voor als meester van de schepping. De top van de top wil het graag groter maken dan het is, maar het is enkel meester van de uiterlijke duisternis.
Zijn laatste truc is een slechte kopie van de werkelijkheid. Virtual reality, voor iedereen. Op alle terreinen. Onderwijs, economie, politiek, religie, vrije tijd. En natuurlijk zien we dat.
We leven in feite in een beschrijving van de werkelijkheid, en de eerste vraag die iedere scholier zou moeten stellen is - ja, maar wie máákt die beschrijving dan ook?
Ergens voelen we dat het niet van onszelf is, en toch leggen we er al onze energie in. En dan komen we bekaf thuis, en van ons pensioen is ook al niets meer over.

En dat? Dat is nou precies de bedoeling!

Geen sympathie, maar laten we toegeven: hij is behoorlijk goed in wat hij doet. Dat wil hij graag horen.