Popmuziek en nostalgie



                                                              Khon ban diew kan: "De mensen van hetzelfde dorp".


Dit nummer was me in 2007 al opgevallen; het heeft iets en dat lijkt iedereen te vinden. Een stukje nostalgie voor de Thai die naar de stad zijn verhuisd. Want: in het dorp kennen we elkaar allemaal en zijn we allemaal aardig. Ook de politieagent is aardig, en natuurlijk gaan we dan allemaal lekker eten.
Wat veel jonge mensen niet weten, is dat het nummer op zichzelf al een stukje nostalgie is voor wie het origineel nog kent. Een nummer uit de jaren '70 met dezelfde melodie en titel: van een zekere mevrouw phimchai petch-planchai, online via ponytone.com, een bibliotheek van vergeten internationale popmuziek van de jaren '40 - '80. 
   



Thailand en muziek is een hoofdstuk apart. De cultuur biedt alle ruimte aan vooral jongens om nachtenlang te oefenen met de gitaar. De gitaar is bij uitstek het instrument waar je indruk mee kunt maken. Jongens die lang genoeg hebben geoefend treden ook op in barretjes enzo. Muziek om jezelf te uiten. Er bestond hier in de jaren '70 kennelijk een hele traditie van bands met politieke songteksten: Caravan en Carabao. Allemaal niet verboden, en destijds ook populair in andere Aziatische landen. Hoe zou dat in China zitten? 
Er is genoeg, maar helaas horen we hier nog iets te veel 'Hotel California'. Maar dat zijn natuurlijk ook ideale akkoorden voor wie net gitaar leert spelen. En een wazige tekst die je elke keer weer op een andere manier kunt uitleggen. Het gaat ergens over, maar wat?