Over mij

Geboren in Schiedam in 1975, sterrenbeeld Tweelingen.
Ik ben nieuwsgierig, geïnteresseerd in de manier waarop mensen denken. Wat is mensen eigen, en wat leren we onszelf in een cultuuromgeving aan ?
Mijn generatie werd gevormd in de jaren '80. Een mainstream atheïstisch en materialistisch wereldbeeld, toen dit allemaal nog nieuw was, en toch ook al helemaal vanzelfsprekend.
Wij zijn mensen die toevallig in het leven verschijnen en even toevallig weer zullen verdwijnen. Immers, wat anders ? Het meer religieuze wereldbeeld was failliet en geboren uit angst, zo ging de uitleg.

Ik kan me een spelletje Risk herinneren met twee huisgenoten, ergens in 2004. Het spelletje naderde de climax, en in de beslissende slag wierp de winnaar de dobbelstenen 20 keer achter elkaar dubbel zes, danwel zes en vijf. Toeval?

Ik begreep het niet, maar ik weet wel : ik vond het eigenlijk heel normaal wat er gebeurde. Het resoneerde met een soort van waarheid, diep verborgen, dat er iets mis is met het concept toeval.

We kunnen de buitenwereld laten meebewegen met onszelf, maar we hebben meestal geen idee.
Van jongs af aan afgeleid, gevoed met tweedehands ideeën, geleefd in andermans ideeën. Er is al voor u gedacht, het is allemaal al gedaan.

De aanleiding om de zaken eens opnieuw - en nu echt - te bekijken was natuurlijk 911 en het hele circus waar wij onze energie aan besteedden. Ontworpen om tegen elkaar uitgespeeld te worden, om er verder niet uit te komen.

Er kwamen al snel nog veel meer heilige huisjes langs : democratie, ons vooruitgangsdenken, de VN en hun klimaatverhaal, evolutieleer, de geschiedenis van de 20e eeuw, ons onderwijs, onze ideeën over gezondheid, de verborgen en indrukwekkende geschiedenis van natuurvolkeren. Willen we het eigenlijk wel allemaal weten? Ja.

Ik ben nieuwsgierig, en heb een wat individualistisch karaktertrekje. Via Neil Kramer kwam ik uit bij het Hermetisme; bij zelfwerk, en een beter begrip van de geschiedenis. Wat er ook is gebeurd tijdens de duistere eeuw van de reformatie, het 'afschaffen' van de Middeleeuwen... het heeft ons compleet stuurloos gemaakt, en we zijn er nooit helemaal meer bovenop gekomen.
Toch komt juist ook nu allemaal oude kennis bovendrijven: kennis over wat wij hier doen als mensen en altijd gedaan hebben. We zijn zelf de baas over ons leven, niemand anders. Als we dat internaliseren, en combineren met discipline, dan openen zich vanzelf deuren. Het is precies waarom het controlesysteem - juist nu in hoogste versnelling zit. Controle en registratie heeft niet de toekomst.

Ik volg sinds 2011 zelfstandige denkers die een middenweg zoeken tussen conspiracy en astrologie. Ik heb Nederlands gestudeerd, en ben op het moment werkzaam als docent in Amsterdam.

Theorie van zelfvoorziening

De Thaise koning is de held van de anti-globalisten. Je zou hem gewoon een jaarabonnement op het blad Moeder Aarde cadeau willen doen. (Hij is jarig vandaag!)  

De man is al meer dan 50 jaar bezig met projecten om duurzaamheid op het platteland te bevorderen. Geen afhankelijkheid van het IMF, geen afhankelijkheid van landbouwkartels, maar projecten waarbij mensen in de eigen gemeenschap hun eigen tuintje onderhouden. 

Omdat de EU nog altijd bezig is met uitstelgedrag, is het misschien een idee om alvast vooruit te kijken in andere landen. Wat te denken van de wonderbaarlijke wederopstanding van de IJslandse economie bijvoorbeeld. 
Ik houd ook een oogje op Japan; een land met een oude traditie op het gebied van duurzaamheid, en waar we sinds een paar jaar op hoog niveau een tegengeluid van enige betekenis horen. Als we toch wakker zijn, kunnen we meteen die allereerste krachtmeting bestuderen, die van het IMF versus Argentinië. En ik heb nog altijd een zwak voor Rusland, juist ook nu. 

Maar goed, ook in Thailand wordt nagedacht. Wat is vrijheid? Vrijheid betekent dat mensen in de eigen gemeenschap kunnen blijven leven, en niet worden gedwongen te verhuizen, aldus de Thaise koning. De helft van de Thaise beroepsbevolking is boer, en dat moet vooral zo blijven. Je eigen tuintje onderhouden dus. Hoe dan? In de Nieuwe Theorie worden de richtlijnen gegeven: een gemiddeld Thais boerengezin bezit 24.000 vierkante meter land. Daarvan zou 30 procent moeten bestaan uit water (nodig voor het droge seizoen - en om te vissen). 
Om precies te zijn: 1.000 kubieke meter water voor 1.600 vierkante meter land, omringd met stevig vetivergras. Vervolgens is 30 procent voor rijstvelden, 30 procent voor gewassen, en 10 procent voor bebouwing, wegen en voor bijvoorbeeld paddenstoelenkwekerijen. 

Als boer moet je er vooral ook voor zorgen dat je veel gevarieerde gewassen verbouwt. Op die manier word je niet afhankelijk van grote producenten op de grillige wereldmarkt. En heb je het hele jaar door iets te verhandelen. En op die manier voorkom je dat het land uitgeput raakt. Er zijn duizenden projecten in het land die volgens deze formule werken en waar de koning nog altijd op toeziet. 
Thailand hoeft geen economische tijger te worden, zei de koning tijdens de crisis van 1997. Het belangrijkste is dat we een economie hebben waar we voor ons zelf zorgen, zodat we genoeg hebben om te overleven. 

Als mensen gedwongen worden naar de stad te verhuizen, geven ze 

privé-eigendom op en komt de gemeenschap onder een centrale overheid.  

  

In het dorp daarentegen.... 

Het klinkt allemaal bedrieglijk eenvoudig, maar probeer maar eens 50 jaar lang dezelfde boodschap te verkondigen. Er staan allerlei analisten klaar die de theorie een stap terug in de tijd noemen, of die het gelijkstellen aan het communistische hervormingen. Onzin natuurlijk, want communisme is allesbehalve zelfvoorzienend. 

Ook de VN, de grote broer van elk land dat besluit zichzelf in de uitverkoop te doen, heeft een iets andere visie voor Thailand. Wat te denken van agenda 21: men noemt het een wereldwijd actieplan voor behoud van het milieu. O ja, het milieu. Of toch niet, toch maar weer een klimaatverhaal? Het is niet de bedoeling dat we verschil zien.   
Onder leiding van de VN. Met aan het hoofd een vriendelijk mannetje dat daarvoor aangewezen wordt. Het liefst natuurlijk een Ghanees of een Zuid-Koreaan, om te verbloemen wie daar echt de dienst uitmaken. Natuurlijk lezen we dat de UN resident coordinator respect heeft voor de Thaise koning en zijn zelfvoorzienende economie. Maar daarna gaat het al weer gauw over globalisering. Hé wacht eens even? 

Het conflict in Thailand van mei 2010 tussen rood en geel is helaas net zo geopolitiek als alle andere wereldwijde kleurenrevoluties van de laatste 8 jaar (begonnen in Georgië en de Oekraïne). 

Rood had de minste mensen, maar de beste wapens, het geld vanuit de VS, en een heel circus om de Thai ervan te overtuigen dat ze een echte democratie moeten worden. Er wordt vuil spel gespeeld en de westerse media doen hard mee. Media die beginnen over mensenrechten: het is geen lokaal issue, maar het onderwerp doet het goed in het westen dus worden er nu letterlijk zaken gecreëerd.   


Uiteindelijk gaat het om een handelsovereenkomst die Thailand moet tekenen. Leuk voor de banken in Londen, maar precies het tegenovergestelde van zelfvoorziening. Thaksin, de man achter de rode beweging, stond in 2006 op het punt die overeenkomst te tekenen zonder goedkeuring van parlement. Op dat moment werd hij afgezet door het leger. Thaise instituties functioneren onafhankelijk van internationale organisaties, er was een lange aanklacht vanwege corruptie en een nationaal besluit dat hij niet meer welkom was. Maar met behulp van een kleurenrevolutie, waarbij mensen letterlijk werden betaald om een shirtje aan te trekken, is Thaksin via de achterdeur weer binnen. En nu begint het internationale circus weer over mensenrechten. Want.. de handelsovereenkomst is weer in zicht. Dat is het verhaal. 


Geel is de traditionele kleur van de maandag, de kleur van de dag dat de koning is geboren. Geel heeft aan de koning genoeg, de koning heeft aan zijn mensen genoeg, en de mensen hebben aan hun gewassen genoeg. Maar wel zorgen voor genoeg variatie!

Popmuziek en nostalgie

                                                              Khon ban diew kan: "De mensen van hetzelfde dorp".

Dit nummer was me in 2007 al opgevallen; het heeft iets en dat lijkt iedereen te vinden. Een stukje nostalgie voor de Thai die naar de stad zijn verhuisd. Want: in het dorp kennen we elkaar allemaal en zijn we allemaal aardig. Ook de politieagent is aardig, en natuurlijk gaan we dan allemaal lekker eten.

Wat veel jonge mensen niet weten, is dat het nummer op zichzelf al een stukje nostalgie is voor wie het origineel nog kent. Een nummer uit de jaren '70 met dezelfde melodie en titel: van een zekere mevrouw phimchai petch-planchai, online via ponytone.com, een bibliotheek van vergeten internationale popmuziek van de jaren '40 - '80. 

   

Thailand en muziek is een hoofdstuk apart. De cultuur biedt alle ruimte aan vooral jongens om nachtenlang te oefenen met de gitaar. De gitaar is bij uitstek het instrument waar je indruk mee kunt maken. Jongens die lang genoeg hebben geoefend treden ook op in barretjes enzo. Muziek om jezelf te uiten. Er bestond hier in de jaren '70 kennelijk een hele traditie van bands met politieke songteksten: Caravan en Carabao. Allemaal niet verboden, en destijds ook populair in andere Aziatische landen. Hoe zou dat in China zitten? 

Er is genoeg, maar helaas horen we hier nog iets te veel 'Hotel California'. Maar dat zijn natuurlijk ook ideale akkoorden voor wie net gitaar leert spelen. En een wazige tekst die je elke keer weer op een andere manier kunt uitleggen. Het gaat ergens over, maar wat?

Cambodia

De pre-boeddhistische Thai waren animisten die de bomen vereerden. En zijn dat nog altijd.
Dikke grote boomstammen krijgen mooie doeken om, er worden mooie kleren opgehangen, en waar het kan staan er kleine poppetjes. Zo hoopt men dat de boom geluk gaat brengen. En wie echt leeft naar de traditie vraagt de bomen om raad. Ook al zou ik het niet meteen overnemen; het idee is puur: we zijn verbonden met alles wat leeft.

Dit vragen om advies wordt één keer per maand wel heel letterlijk genomen. Twee dagen voor de trekking van de loterij gaan veel Thai uit de Isaan-streek met z'n allen rond de boom zitten, en probeert men met behulp van talkpoeder op de stam driftig te ontcijferen wat het winnende nummer gaat worden. En uiteindelijk is er altijd iemand die de loterij wint, met dank aan de getallen die de boom heeft door laten schemeren. Dus het werkt. En wie nu nog twijfelt, heeft kennelijk niet goed gelezen.

De boeddhisten hebben de bomenverering een plaats gegeven in de religie en in Thaise tempels vind je afbeeldingen van de heilige boeddha die na je dood op je zit te wachten bij de boom.

Ik was afgelopen donderdag in Cambodia voor mijn paspoort, en ik besloot een dorpje te bekijken. Geen Engels, geen Frans, geen Thais. Mensen spreken Khmer, en niets anders.
Auto's die veel te hard rijden over alle stoffige wegen, gefrituurde krekels, en vooral overal veel vriendelijke mensen. Ogenschijnlijk dezelfde cultuur, en ook dezelfde bomencultus.
Een drukke bar waar de muziek vandaan kwam, een kleine donkere bar, bedoeld om sentimentele liedjes voor elkaar te zingen.. maar het eerste wat me opviel was de boomstam. In de bar. Moderne apparatuur naast de eeuwenoude boomstam. Dat ding groeit dus gewoon door de bar heen, want een stuk plafond is verdwenen.. of beter gezegd.. is er nooit geweest.. want de boom is natuurlijk veel ouder. Ik kan het niet anders uitleggen dan het is: een boom in een bar. Moet de boom energie geven, tegenwicht bieden, of was er gewoon elders geen plaats? Hoe zit het met onze voorvaderen die volgens de cultus doorleven in de boom? Een karaokebar lijkt niet echt de plek om daarmee bezig te zijn.

Ik krijg de indruk dat het platteland van Cambodia erg lijkt op dat van Thailand. Dezelfde religie, dezelfde glimlach. En toch botert het niet tussen de twee landen. Al heel lang niet.
Het huidige Cambodia was het centrum van één van de oudste en grootste beschavingen van Azië. Het grootste religieuze bouwwerk ter wereld staat in Cambodia. Als de Thai ook maar zouden willen suggereren dat zij de eigenlijke baas zijn in deze streek... met het zicht op de imposante tempels van Angkor Wat is het ongeloofwaardig en ze weten het.
De Khmer zijn straatarm, maar trots. De Khmer zijn handelaren, maar hun land komt nauwelijks vooruit vanwege de corruptie. De Khmer hebben karakter. Het karakter van een volk met levenservaring. Jonge mensen die zich niet afwachtend opstellen of zich verstoppen achter computerspelletjes, maar die hun eigen toko runnen.

Ik kan Angkor Wat trouwens iedereen aanraden. Laat de hoofdstad voor wat
het is, lees je in in het hindoeïsme en neem een paar dagen de tijd.
Ik was er in 2009, en het is inmiddels behoorlijk georganiseerd. 

                                

Een van de armste landen ter wereld naast een van de rijkste landen van Zuidoost-Azie.
De Thai waren de meesters in de kunst van de diplomatie. Conflicten mijden. Thailand is fantastisch maar soms missen mensen net dat stukje eigenheid - alles gaat hier op in zogenaamde 'Thainess'. Een concept van zachtaardigheid, zorgzaamheid en flexibiliteit dat iedereen nastreeft. Men leert het van jongs af aan: we zijn allemaal Thai en we moeten vooral niet moeilijk doen. Het is bedacht. Aangeleerd. Opstandige volkeren in het Noorden en Noordoosten kregen de Thaise identiteit zelfs van hogerhand opgelegd. Maar het werkt. Het land heeft zich ontwikkeld. Net zoals Japan zich heeft ontwikkeld.

Cambodia wordt getekend door de genocide onder de stedelingen en de middenklasse van eind jaren '70: in vier jaar tijd werd 25% van het volk vermoord. De genocide was onvoorstelbaar gruwelijk. En toch bestond er vóór het westerse koloniale tijdperk juist in Cambodia al een gewelddadige cultuur.
De Khmer stonden eeuwenlang op voet van oorlog met de Vietnamezen aan de ene kant en met de Thai aan de andere kant. Een klein volk dat zich niet kan verschuilen in bergen, maar toch altijd standhield, soms juist vanwege een cultuur van intimidatie. Chaos, wantrouwen en het recht van de sterkste. Eind 20e eeuw werd alles vele malen versterkt door de politieke situatie die de Fransen, de Amerikanen en de Chinezen hadden gecreëerd. Overigens, een kleine 10 jaar eerder gebeurde precies hetzelfde in China, maar natuurlijk is er niemand van de VN die op dit moment in China een oorlogstribunaal zou willen opzetten.

Thailand had dit soort ellende niet, en Thailand heeft ook die fantastische tempels niet.

De wijzen kwamen uit het westen, zo'n 2000 jaar geleden. Die Indiërs brachten religie naar Zuidoost-Azië, en gingen klaarblijkelijk als eerste samenwerken met de Khmer. Misschien zit er daarom achter het grensconflict tussen Thailand en Cambodia wel een diepgewortelde jaloezie van beide kanten, de Thai jaloers op de Khmer en de Khmer jaloers op de Thai.